Stage in Curaçao

Donderdag tijdens het duiken kreeg ik in de namiddagduik erg veel pijn aan mijn tand. Het was de tand waarvoor ik al een paar keer voor naar de tandarts geweest was omdat hij pijn deed. Maar de tandarts die kon niets vinden, ook niet na het maken van een foto en dus bleef ik af en toe pijn voelen in die tand. Zo ook bij het duiken. Door het drukverschil dat je ervaart bij het duiken moet je je oren klaren (door je neus dicht te knijpen) want je voelt hetzelfde als dat je in een vliegtuig of in de bergen kan voelen. En je kan ook last van je tanden krijgen wanneer daar holtes zijn. Dat wil zeggen wanneer je een gaatje hebt. En daarmee mag je niet duiken. Vrijdag heb ik dus niet gedoken maar ging ik naar de tandarts gaan. Na veel rondbellen vond ik een tandarts die me kon ontvangen en werd ik tussen de afspraken door binnen geroepen bij dokter Debrabander (blijkt Belgische roots te hebben!). Hij vertelde mij dat hij niet veel Belgen tegen komt, maar dat ik de tweede in twee dagen was. De dag ervoor had hij een wielrenner uit Belgie behandeld. Ik vroeg dus of het om Tom Boonen ging, en jawel hoor, die had hier ook last van tandpijn...
En de tandarts die onderzocht mij en trok een foto en vond ook niets. Maar hij dacht dat er iets mis kon zijn met de vulling die op die tand zat. En toen hij die losmaakte bleek dat er luchtbelletjes tussen mijn tand en de vulling zat. vandaar de pijn dus. De tand is opnieuw gevuld en ik heb zaterdag zonder pijn (toch niet in mijn mond, wel van de blaren van de zwemvliezen, maar dat is iets anders...)kunnen duiken. Hij wenste me veel plezier met mijn laatste duiken en het examen en vroeg wel dat ik hem nog eens wou laten weten hoe t geweest was. Erg vriendelijke man dus en het heeft geholpen, mijn tandpijn was weg en ik ben geslaagd!

- Vrijdagmiddag kwam ik Tom Boonen tegen. Marco (de vriend van Trudy) had hem het eerst herkend. En toen we hem iets later nog eens tegen kwamen moest ik er wel iets tegen zeggen vond ik. Ik wenste hem veel succes in de rit van gisteren (wat geholpen heeft misschien?)en hij vroeg mij of ik kwam kijken. Daarop moest ik ontkennend antwoorden aangezien ik toen moest duiken. En dat vond hij ook erg leuk vertelde hij mij. Ik zei hem dat ik hem misschien 's avonds nog ging zien op de afterparty in Mambo en dat vond hij goed.... Alleen ben ik 's avonds niet naar Mambo geweest, want mijn medegezellen die mee gingen gaan die lieten verstek gaan. En ik ben ook een beetje verkouden en was wel erg moe na mijn drukke duikdag. Maar toch vind ik het wel jammer, want misschen zat er wel een mooie foto met de wereldkampioen in!

- Gisteren werd ik na het duiken naar huis gevoerd door hans, de duikinstructeur. Hij ging namelijk met zijn zoontje van drie bij de Burger King iets eten. Maar niet voor het eten, wel voor het speeldorp eraan. een heel compex van buizen, gangen en glijbanen waar kinderen hun hartje aan op halen. Zo ook de kleine Robin. En ik ging mee, vooraleer ik naar huis ging, want eten moest ik ook. Robin durfde niet zo goed tussen al die andere kinderen erop, maar toen ik vroeg aan hem of hij wel wilde als ik meeging, dan was hij direct overtuigd. En zo kroop ik meer dan een halfuur op handen en knieen (ai ai) door de buizen en gaatjes. Gelukkig was het ook voor grote kindjes gemaakt!

- Ik begin aan mijn laaste daaagjes hier. De volgende dagen ga ik nog naar Santa Martha om nog wat in gezelschap te vertoeven. Ik denk wel dat ik iedereen heel erg ga missen en dat ik het best wel lastig ga hebben om afscheid te nemen. Net zoals ik voor het vertrek toch eventjes geen zin had om te vertrekken toen ik in Zavemtem stond en alleen die onbekende nieuwe wereld ging ontdekken. Maar ik weet wel dat ik altijd welkom ben bij mijn nieuwe vrienden hier en wie weet kom ik over een paar jaar wel eens terug om iedereen terug te kunnen omhelzen... Of wie weet komen zij wel eens op bezoek in het koude Europa.....